Mój dziwny Kraj

Jak można tu żyć i nie kochać,

Tego dziwnego, pięknego kraju,

Choć często zdarza się tu szlochać

I wciąż daleko jest do raju.

Maków czerwonych,

Co w łanach zboża mieszkają,

Szelestu liści brzózek zielonych,

I małych świerszczy, co w kącie grają.

I bez tak nigdzie nie pachnie na świecie,

Gdy wiosna na dobre się zjawi,

Jak tutaj, więc nie można przecież,

Tego wszystkiego zostawić.

Za późnej, zimnej, kapryśnej wiosny,

Zimy, co trwa bez końca,

Srebrzystych świerków, pachnącej sosny,

W złotych promieniach słońca.

W żadnym zakątku wielkiego świata,

Nie byłabym tak szczęśliwa,

Jak właśnie tutaj, gdy wciąż po latach,

Na nowo piękno odkrywam.

I żadne morze, nigdzie na świecie,

Nie koi tak swoim szumem,

Lecz o tym wszystkim, na pewno wiecie,

To przecież tak łatwo zrozumieć.

Dlatego nigdzie stąd nie wyjadę,

Taka już ze mnie idiotka,

Bo nigdzie więcej, na całym świecie,

Tylu absurdów nie spotkam.