Dzisiaj coś z przymrużeniem oka. W telewizji obejrzałam wywiad z trzema panami w starszym wieku z nowymi, młodymi żonami, ze świata artystycznego, ale zdarza się to coraz częściej w każdym środowisku. Wierszyk sam jakoś się napisał.

Pewien mężczyzna

Pewien mężczyzna, bardzo dojrzały,

Aby poprawić swój wizerunek,

Chodził po mieście przez wieczór cały,

Chcąc w samym sobie wzbudzić szacunek.

Że mimo wieku, wciąż jeszcze może,

W młodej dziewczynie uczucie wzbudzić,

Zaoferować także i łoże,

Nie myśląc o tym, co mówią ludzie.

Portfel miał przecież nieźle wypchany,

Dzieci dorosłe i samodzielne,

Miłości też znał wszystkie arkany,

To atrybuty niebagatelne.

W maleńkiej knajpce, tuż obok baru,

Piękna blondynka wpadła mu w oko,

I już nie czując swych lat ciężaru,

Pomyślał sobie: dam radę, spoko.

Młoda panienka w mig to pojęła,

Gdy nagle oczy ich się spotkały,

Że jak się tylko trochę postara,

To pan za chwilę jej będzie. Cały.

Co było dalej? Wszystkim wiadomo,

Wkradła się w jego serce i łoże,

Zaprowadziła w końcu do ślubu,

Wiedząc, jak wiele skorzystać może.

Gdy powiedziała, że ojcem będzie,

Śmiał się ze szczęścia i pękał z dumy,

I tą radością chwalił się wszędzie,

Myśląc, że zjadł już wszystkie rozumy,

Bo gdy w młodości tatusiem został,

Do końca roli nie mógł zrozumieć,

I obowiązkom swoim nie sprostał,

Bo chciał się jeszcze w życiu wyszumieć.

Wydało mu się, że właśnie teraz,

Będzie dojrzały, odpowiedzialny,

Takich tatusiów spotykał nie raz,

W dzisiejszym świecie, to stan normalny.

Lecz wielką radość, myśl taka psuje,

Bo siedemdziesiąt na karku przecież,

Że już się nigdy nie wyprostuje,

Gdy się pochyli, by podnieść dziecię.