Czasem uwiera

Przyzwyczaiłam się do życia,

Choć czasem boli i uwiera,

Bo bywa także, że zachwyca,

Choć szczęście daje i zabiera.

Rozdaje wiele w swej szczodrości,

Bo przecież nie jest złe do końca,

Czasem pocieszy, częściej złości,

Więcej pochmurnych dni, niż słońca.

Bardziej łaskawe jest w młodości,

To przecież sama życia wiosna,

Wokoło pełno jest miłości

I łatwiej jest wszystkiemu sprostać.

A potem, kiedy lata biegną,

To ciągle siły nam zabiera,

Iskierki w oczach dziwnie bledną,

Na każdym kroku wciąż bariera.

Przestają cieszyć i zachwycać,

Głupie romanse i igraszki,

Wolimy być w roli kibica

Boimy się zwykłej porażki.

Gdy przejść to życie się przydarzy,

Nie w samotności, lecz we dwoje,

Tak ręka w rękę, twarz przy twarzy,

To uda nam się wyjść na swoje.

Lecz kiedy zostajemy sami,

Bo los zabierze przyjaciela,

Żyjemy tylko wspomnieniami,

By w myślach tamte dni powielać.

Jednak to życie wciąż kochamy,

Choć nieźle czasem nam dołoży,

Choć zburzy wszystkie nasze plany,

Tak by się chciało jeszcze pożyć.