Dziwna samotność

Samotność bywa dziwna,

Kapryśna, jak kobieta,

Bywa, że krzyczy z bólu,

Czasem przechodzi w letarg.

Różne bywają początki,

Czasami ktoś odchodzi,

Zrywają się życia wątki,

Samotność do nas przychodzi.

Najpierw jest nam z nią źle,

W każdym kącie jest pustka,

Nie ma czym jej zapełnić,

Od płaczu wciąż mokra chustka.

Potem czas robi swoje,

Gdy obok nikogo nie mamy,

To z naszą samotnością,

Pomału się oswajamy

I dochodzimy do wniosku,

Że można ją nawet pokochać,

Zalety jej nawet docenić

I przestajemy już szlochać.

Wszędzie jest cisza i spokój,

Nikt do niczego nie zmusza,

Codziennych naszych planów,

Nikt nam już nie narusza.

I w końcu podświadomie,

Jak skarbu zaczynamy jej chronić,

Przed każdym, kto chce ją odebrać,

Usilnie staramy się bronić.