Lalka

Dostałam w dzieciństwie lalkę,

Taką zwyczajną, szmacianą,

Wśród innych, pięknych i drogich,

Właśnie ta, była tak ukochaną.

Bez niej nigdy sama nie zasnęłam,

Tylko ona uspokoić potrafiła,

Gdy w swe ręce maleńkie ją wzięłam,

To do snu zawsze mnie utuliła.

Z biegiem lat, coraz bardziej niszczała,

Ktoś jej rękę i warkocz oberwał,

W ciemny kąt rzucona została,

Wielką więź z dzieciństwa czas przerwał.

Gdy dorosłam wtulałam się w miłość,

W jej oddech, w oczy i zapach

I spełniało się to, co się śniło,

Tak bardzo, że tchu nie mogłam złapać.

Z biegiem lat, miłość powszedniała,

Już nie było w niej żadnych uniesień,

Nikt już wielkim uczuciem nie pałał,

W miłości też przychodzi jesień.

Dziś na strychu tę lalkę znalazłam,

I wróciły z dzieciństwa wspomnienia,

Choć już strzępy z niej pozostały,

Nie straciła nic ze swego znaczenia.

I tak samo jest z pierwszą miłością,

Teraz w strzępach, kiedyś najpiękniejsza,

Do dziś na nią patrzę z czułością,

Kiedyś była przecież najcenniejsza.

Nie znalazłam jej dzisiaj na strychu,

To uczucie z tobą odeszło,

Zabrałeś ją ze sobą, po cichu,

Jak ta lalka odeszła w przeszłość.