Co potem?

Kiedy łzy już wyschną, emocje opadną,

Wszystkich, co zginęli, dawno pochowamy.

Na jak długo wszystkie zawiści przepadną?

I czy danych obietnic wspólnie dotrzymamy?

W takich chwilach robiony rachunek sumienia,

W każdym sercu budzi nadzieję poprawy,

Czasem są to tylko pobożne życzenia,

Bo wypada zrobić to, dla dobra sprawy.

Jesteśmy przecież tylko pyłkiem na tej ziemi,

Którym wicher targa w szczęściu i w rozpaczy,

I na co dzień bywamy często głuchoniemi,

Wierząc, że Bóg i tak wszystko nam wybaczy.

Chciałabym jednak wierzyć, że ta lekcja sroga,

Nie pójdzie na marne, jak historia uczy,

Nasze myśli i serca zwrócą się do Boga,

Który zawsze dobra wszystkich ludzi uczył.

Tej wiosny, co niesie zawsze nowe życie,

Nie możemy przecież bezmyślnie przepłakać.

Dotrzymajmy obietnic, przyrzeczonych skrycie,

By nad tymi, co żyją, nikt nie musiał płakać.

10.04.2010