Czasem wystarczy

Jak dziecko, co uczy się świata,

Niezmiennie sobie zadaję pytanie,

Czy los musi ciągle figle płatać

I zamiast radości, nieść rozczarowanie?

Czy kolory lata, muszą stąd odchodzić,

Kwiaty więdnąć, chociaż wszyscy je kochają,

Dlaczego nie możemy być bez przerwy młodzi,

A miłości po latach, udręką się stają.

Dwa gorące serca, kiedyś połączone,

Niewidzialna ręka nagle rozdzieliła,

Dwie dusze tak bardzo ze sobą scalone,

Nagle rozerwała niewidzialna siła.

Dlaczego ktoś nam zawsze święty spokój burzy,

Nie myśląc wcale, jak bardzo nas rani,

Czasem wraca wspomnieniem, jak kartka z podróży,

Żeby obietnicą na nowo nas mamić.

Wspomnieniem się cieszymy, zupełnie jak dzieci,

Bo tak mało naprawdę do szczęścia nam trzeba,

Wystarczy, że słońce od rana zaświeci,

Odrobiny miłości i błękitu nieba.