Cisza

Kto mi zabroni marzyć,

Gdy już nawet twych słów nie słyszę,

Lecz wciąż widzę obraz twej twarzy,

Słyszę szept, co odchodzi w ciszę.

Czułe słowa, uleciały z wiatrem,

A ja ciągle na echo czekam,

Bym znowu mogła je usłyszeć,

Chociaż z daleka.

A one pochowały się w kwiatach,

W trawach i porannej rosie,

W jakichś maleńkich swoich światach,

W dojrzałym, pszenicznym kłosie.

Jak wiatr moją twarz muskają,

Rozsiewają zapach, wiosny, lata,

Świerszczami zielonymi grają,

Kiedy babie lato mnie oplata.

Gdy jesień na świat przychodzi,

Opadają z ostatnim liściem,

By z pierwszą gwiazdką śniegu,

Znowu zapowiedzieć przyjście.

Tak bardzo twych słów mi brakuje,

Czasem cisza jet nie do zniesienia,

Więc wciąż cierpliwie wyczekuję,

Bo nie zniosę dłużej milczenia.

Za chwilę wiosna na świecie,

Niech wrócą białym bzem pachnącym,

A ja wsłucham się w każde słowo

I odpowiem uczuciem gorącym.