Takie przemyślenie dzisiaj do mnie przyszło.

Czy wierzyć?

Myślałam, że zanim się spotkamy,

Po tylu tu bez ciebie latach,

Zdołam zrozumieć i przebaczyć,

Niesprawiedliwość tego świata.

To Bóg, a może przeznaczenie,

Zabiera tych, których nam dało,

I w Jego zbyt chłodnej ocenie,

Nic tak naprawdę się nie stało.

Ludzie się rodzą, umierają,

Taki scenariusz sobie stworzył,

Do powiedzenia nic nie mają,

Bo to nie jest ich świat, tylko Boży.

Jak więc Go pojąć i zrozumieć

I przeżyć z Nim to życie w zgodzie,

Przychodzą chwile, że nie umiem,

Patrząc na Jego kroki co dzień.

Nic nie możemy tu poradzić,

Przecież od lat nic się nie zmienia,

Bywa, że intuicję naszą zdradzi,

Dając powody do myślenia.

Że znów od rana nam dołoży,

Czymś nam przywali, kogoś zabierze,

Piekło na ziemi zaraz stworzy,

Stawiając ciągle pod pręgierzem.

Lecz mimo to, ciągle wierzymy,

Że stąd zabierze nas do Nieba,

Trzymajmy się więc tej maksymy,

Bo w coś na ziemi wierzyć trzeba.