Taki wierszyk na dobranoc.

Kundelek

Biały, w maleńkie łatki kundelek,

Siedział skulony pod ławeczką,

Zmarznięty prawie na sopelek

I śniło mu się ciepłe mleczko.

Mięciutki koszyk i kominek,

Przy którym można ogrzać kości,

Czasami mały upominek,

Troszeczkę ciepła i czułości.

Bo ktoś go kochał i porzucił,

Na pastwę losu go zostawił,

Miał przecież wrócić, a nie wrócił,

Jak niechcianego gościa spławił.

A na początku pięknie było,

Gdy go zabrano od mamusi,

Wszyscy okazywali wielką miłość

I każdy na wyścigi kusił.

Kosteczką, mięskiem, skórką pyszną,

Gumową piłką do zabawy,

Więc co się stało, że nie wyszło?

I na ten ziąb za drzwi wystawił.

Ten, kto to zrobił, nie wie o tym,

Że miłość psa – miłość bez granic,

Kocha, że tylko jesteś przy nim,

Tak bezgranicznie i tak za nic.

Przytul kundelka, a zobaczysz,

Ile radości będzie w domu

I co prawdziwa miłość znaczy,

Że w samotności mogłaś pomóc.