Dziś jest dwudziesta rocznica śmierci mojego męża, pamiętam ten dzień, jakby to było wczoraj.

Nie zdążyłam

Nie zdążyłam powiedzieć za co Cię kochałam,

Dni nam mijały na nie ważnych sprawach,

I w nawale tych głupot nie pomyślałam,

Że ktoś mi Cię zabierze. Bez żadnego prawa.

Zajmujemy się zbieraniem rzeczy nie potrzebnych,

Gromadzimy, jakby można było wszystko zabrać,

Ale tam, gdzie idziemy, to wszystko jest zbędne,

A i tak wszyscy na to dajemy się nabrać.

Nie mówiłam co dzień ile dla mnie znaczysz,

Nie mówiłam nigdy, że jesteś wspaniały,

Ale nic się już teraz nie da wytłumaczyć,

Bo teraz to już tylko wspomnienia zostały.

Nie powinno się liczyć tego, co przybyło,

Ale mnożyć słowa, które szczęście dają.

Bo tylko one były naszą wielką siłą,

A teraz? Co mi naprawdę zostało?

Żal, że już nie powiem tego, co bym chciała,

Żal, że już dni tych nie mogę powtórzyć,

A przecież już sama teraz bym wiedziała,

Z jakich słów szczęście można by wywróżyć.

Nikt mi nie powiedział, co jest, najważniejsze,

Nikt mnie nie nauczył, czego w życiu bronić,

I co tak naprawdę powinno być pierwsze,

By po tej stronie życia skarb największy chronić.

Nie gromadzić tego, co nam tylko ciąży,

Lecz powtarzać komuś, kto jest tuż przy tobie,

Słowa najważniejsze, bo można nie zdążyć

I przez resztę życia wyrzucać to sobie.