Żabki

Pewnego razu, nad małym stawem,

Gdy dzień się kończył i zmierzch zapadał,

Maleńkie żabki, w wielkim skupieniu,

Słuchały mamy swej opowiadań.

O ciepłych krajach, skąd przylatują,

Bociany, wielkie ptaszyska białe,

I jak na małe żabki czatują,

Rano i w wieczór, przez lato całe.

Gdy tak skaczecie po kamykach,

Możecie spotkać na swej drodze,

Też węża, co żabki połyka,

Chociaż nie stoi na jednej nodze.

Lecz najważniejsze: nigdy, przenigdy,

Nie dajcie się zwieźć i pocałować,

Żadnej dziewczynie, co wam obieca,

W pięknego księcia was odczarować.

Bo gdy się spełni to ich życzenie,

Na zawsze wezmą was do niewoli,

I obiecają przepych i miłość,

Lecz bez wolności ta miłość boli.

Żabką zieloną lepiej jest zostać,

Dla której staw jest domem prawdziwym,

Niż dla obietnic zmieniać swą postać,

I całe życie być nieszczęśliwym.