Już nie potrafię

Nie potrafię już cieszyć się słońcem,

Ktoś mi życie w koszmar zamienił,

Zabrał twoje serce gorące,

Wysłał w mroczną krainę cieni.

Już twe oczy, jak gwiazdy nie świecą,

Całe niebo pokryło się czernią,

Sny o tobie za chwilę odlecą,

Które były nagrodą za wierność.

Jak mgła rankiem po nocy, znika

Radość, gdy już miejsce puste po tobie,

Stale nowa ogarnia panika,

Że bez ciebie już kroku nie zrobię.

Czym po tobie tę pustkę zapełnić?

Jakim dźwiękiem swój ból zagłuszyć?

Bo marzenia nie da się spełnić,

Całą siebie oddać ci w ciszy.

Że cię nie ma, zapominam na moment,

Bo twój ciepły szept, wciąż w uszach słyszę,

Potem myślę już całkiem świadomie,

Że odszedłeś gdzieś w martwą ciszę.

Znowu ramion twych obok szukam

I na pustkę po tobie trafiam,

W każdym miejscu jest tylko luka,

Nie wypełni jej fotografia.

Którą trzymam uparcie w dłoni

I przyciskam do serca mocno,

Twoje zdjęcie mnie nie ochroni,

Przed tą straszną otchłanią nocną.