Pelargonie

Na moim małym balkonie,

Pewnego wiosennego poranka,

Zamieszkały sobie pelargonie,

W pięknych, kolorowych ubrankach.

Cieszą moją duszę i oczy,

Kiedy witam się z nimi o świcie,

Od rana chcą mnie zauroczyć,

Żebym dbała o nie należycie.

Wymagania mają nieduże,

Wystarczy trochę słońca i woda,

Patrzą sobie z góry na podwórze,

Czy słoneczko jest, czy niepogoda.

Ja cichutko sobie przy nich siadam,

Bo to moje najlepsze koleżanki,

Co się wczoraj wydarzyło, opowiadam

I spełniam ich wszystkie zachcianki.

A one dziękują mi za wszystko,

Są moim malutkim ogrodem,

Bardzo lubię ich towarzystwo,

Podziwiając ich niezmienną urodę.

Muszę o nie dbać, pielęgnować,

Przemawiać czule, co rano,

By ich piękno na długo zachować,

Bo aż do jesieni tu ze mną zostaną.