Stara ławeczka

Przed moim oknem stoi ławeczka,

Stara, zniszczona i obdrapana,

Czasem na chwilę ktoś na niej siada,

Ale dziś jeszcze jest całkiem sama.

Pora jest wczesna, bo świt się budzi,

Słońce leniwie przebija chmury,

Chce delikatnie obudzić ludzi,

I patrzeć na nich przyjaźnie z góry.

Właśnie przysiadła na niej staruszka,

O której wszyscy już zapomnieli,

I swoim losem , biciem serduszka,

Nie ma już teraz z kim się podzielić.

Włosy siwiutkie, ręce styrane,

I cała postać jakaś zgarbiona,

To co za młodu było jej dane,

Zabrała starość w swoje ramiona.

Tylko z ławeczką może pogadać,

Co w swoim życiu tyle widziała,

Nawzajem wszystkie sekrety zdradzać,

Bo każda będzie milczeć jak skała.

Przychodzi tutaj prawie codziennie,

Gdy w miarę ciepło i deszcz nie pada,

Bo przecież oprócz starej ławeczki,

Nie ma już dzisiaj z kim pogadać.