Dziś niedziela, nie lubię niedziel, ani żadnych świąt, są puste, szare i niepotrzebne mi do niczego. Od kiedy Go nie ma, nie mają sensu.
Dobrze, że mogę się schować w swoich wierszach, tam czuję się bezpieczna.
Jeśli ktoś tu wpadnie i poczyta, to niech zostawi jakiś ślad, będę wiedziała, że nie piszę tylko dla siebie.
Gdy...

Gdy żalu już nie będę czuła,

I płakać już nie będę mogła,

To tak, jak ten bezdomny tułacz,

Nie będę mogła tutaj zostać.

Życie już nic nie będzie znaczyć,

Wspomnienia umrą, jak motyle,

Nie będę mogła już zobaczyć,

Dokąd odeszły dobre chwile.

Już każde miejsce będzie puste,

Gdzie będę mogła się zatrzymać?

Już nic nie będę mogła słyszeć,

Mój świat oplecie pajęczyna.

Księżyc się schowa, słońce zgaśnie,

Marzenia pójdą spać na zawsze

I znikną wszystkie bajki, baśnie,

Pamięć o tobie gdzieś się zatrze.

Ale na razie jeszcze czuję

I w moich oczach łzy nie wyschły,

I dni minionych nie żałuję,

Znów we wspomnieniach przyszły.

I jesteś ze mną znów, jak dawniej,

Czuję twój oddech i twój dotyk,

Choć ktoś cię zabrał stąd bezprawnie,

To ciągle działasz jak narkotyk.